Το να ελπίζεις σε δύσκολους καιρούς δεν είναι ανόητος ρομαντισμός, στηρίζεται στο γεγονός ότι η ιστορία του ανθρώπου δεν είναι μόνο μια ιστορία ανευθυνότητας, αλλά και θυσίας, θάρρους, υπευθυνότητας. Άλλωστε, δεν χρειάζεται οι άνθρωποι να εμπλακούν σε μεγαλειώδεις πράξεις για να συμμετάσχουν στη διαδικασία αλλαγής. Οι μικρές πράξεις, που θα είναι συμβατές με την έννοια του "κοινού καλού", μπορούν ν\' αλλάξουν την πορεία της χώρας.

Ιχνηλατώντας το παρελθόν, αναλύοντας το παρόν και επιστρατεύοντας το απόθεμα σοφίας του λαού μας, μπορούμε να ανοίξουμε ρωγμή ελπίδας.

Ο συγγραφέας κάνει μία προσπάθεια, μέσα από τον διάλογο μαθητή και δασκάλου, να ανασυρθεί το παρελθόν και να σχολιαστεί το παρόν, με σκοπό να δοθεί το έναυσμα για προβληματισμό, ώστε να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον αντίστασης στην κρίση, όπου θα κυριαρχούν η εκπαίδευση, η αλληλεγγύη, οι ξεχασμένες δυνατότητες, η ενεργός συμμετοχή. Με τη συμμετοχή στην αναγέννηση της χώρας, η ζωή μας θα γίνει καλύτερη, θα γίνει ενδιαφέρουσα, θα αποκτήσει νόημα.